Stopem po przygodę.: [30] Zima, Kopernik i toruńskie pierniki.

Ani ja ani Zuza nigdy wcześniej w Toruniu nie byłyśmy. Wprawdzie nie spędziłyśmy tam zbyt wiele czasu ani nie robiłyśmy niczego niesamowitego, jednak dokładnie takiego trzydniowego resetu potrzebowałam. Najpierw wymarzłyśmy się okrutnie łapiąc stopa, co szło wyjątkowo łatwo do momentu, gdy dotarłyśmy do Radomia. Tam utknęłyśmy. Przez dłuższy czas nikt nie chciał nas wziąć w stronę Łodzi, więc niewiele myśląc przeniosłyśmy się na wylotówkę w stronę Warszawy. Po 15 minutach siedziałyśmy już w samochodzie. Z Warszawy do Torunia miałyśmy dwa pociągi, w odstępie 4 godzin. Na pierwszy spóźniłyśmy się 10 minut… Finalnie dotarłyśmy do Torunia dopiero po 2 w nocy, w mieszkaniu hostki pojawiłyśmy się przed 3 i zamiast paść ze zmęczenia, siedziałyśmy i gadałyśmy z Anią i jej współlokatorami kolejnych kilka godzin. Siłą rzeczy niemożliwym było wstanie wcześnie następnego dnia, toteż śniadanie zjedliśmy wspólnie około 14, a potem poszłyśmy w miasto. Nie byłybyśmy sobą, gdybyśmy miały plan działania i miejsca, które koniecznie chcemy zobaczyć, więc dzień przeszedł na powolnym snuciu, wchodzenia w każdą uliczkę, która nam się spodobała i grzanym piwie. A później jeszcze jednym. Pociągowo-autobusową drogę powrotną do domu w większości przespałyśmy.

Mimo że wypad był krótki i mało treściwy, Toruń zrobił na mnie miłe wrażenie. Wydaje się spokojniejszy niż inne co bardziej osławione miasta polskie, jest bardzo malowniczy i ładnie utrzymany. Chyba zresztą najlepszym dowodem są zdjęcia.