 |
| plaża bez nazwy na południu Irlandii, w pobliży Youghal |
Rozmawiałam ostatnio z kimś znajomym; nawet nie pamiętam z
kim konkretnie. Pamiętam za to, że na pytanie co u Ciebie? odpowiedziałam, że za
tydzień wylot na Islandię, półtora tygodnia później do Lizbony, dwa dni po
powrocie z Portugalii przyjeżdża przyjaciel i zostaje na święta, a w dniu, w
którym wyjeżdża przyjeżdżają na tydzień kolejni znajomi… a potem to już z górki.
Wieczorem nie mogłam zasnąć. Rzucając się z jednego na drugi
koniec łóżka przypomniała mi się ta rozmowa.
Pierwsze dwa miesiące pobytu w Irlandii nie były zbyt
kolorowe. Wystąpiło kilka przykrych sytuacji, o których w sumie nie chciałam
pisać. Dlatego ogólnie pisałam niezbyt wiele. Nawet przyjaciołom – o wszystkim od podszewki opowiedziałam tylko
rodzicom i jednej przyjaciółce. Wszyscy inni znali wersję, że jest
spoko.
I kiedy się tak rzucałam na tym łóżku, przypomniał mi się
znaleziony kiedyś w Internecie artykuł. Jego autor twierdził, że ludzie
podróżujący to najczęściej osoby, które próbują uciec – od codziennego życia,
od problemów. Osoby, które nie radzą sobie same ze sobą i zamiast stawić czoła
temu, co je przytłacza czy męczy, wolą przysłowiowo rzucić wszystko i wyjechać w Bieszczady. Kiedy czytałam ten tekst,
nie spodobała mi się jego wydźwięk – był ofensywny, treść z góry oskarżała
każdego, kto choć raz w życiu zrobił sobie ucieczkę od rzeczywistości i
wyjechał. Zdecydowanie się z nim nie zgadzałam!
Jednak myśląc o tym tej bezsennej nocy, przyznałam sama
przed sobą, że może w tym stwierdzeniu jest jednak ziarno prawdy. Przecież w
momencie apogeum całej tej dziwnej irlandzkiej sytuacji poszłam do szefa,
poprosiłam o wolne i kupiłam bilety lotnicze na dwa zupełnie różne końce
Europy. I poczułam się po tym naprawdę o wiele lepiej! Co prawda moje konto nie
było po tym incydencie zbyt szczęśliwe, jednak ja sama latałam trzy metry nad
ziemią. Cieszyłam się, że odciągnę swoje myśli od złego nastroju; że po
powrocie z pracy, zamiast wkurzać się na wszystkich wokół, usiądę sobie i będę
mogła planować, oglądać zdjęcia, wymyślać miejsca, które chcę zobaczyć.
Uzmysłowiłam sobie wtedy, że właściwie przez całe studia,
dosłownie każdej sesji zimowej (wiem, bardzo to mądre i rozsądne) gdzieś
wyjeżdżałam. I najczęściej było to między egzaminami. Raz nawet uciekłam tak bardzo,
że okupiłam to warunkiem, jednak wizja tygodnia w środku zimy spędzonego na
południu Hiszpanii była dla mnie zbyt kusząca. Chyba myślałam, że jak wyjadę,
to egzamin napisze się sam. Było przez to później trochę problemów, ale przecież
wszystko da się naprawić!
Weźmy choćby pierwszy rok studiów. Początek lipca, ostatni
dzień sesji i egzamin, chyba z mechaniki. Napisałam go, a godzinę później
siedziałam w busie do domu – następnego dnia o świcie ruszaliśmy w
czteroosobowym gronie autostopem na Bałkany. Swój login i hasło do wirtualnego
dziekanatu zostawiłam przyjaciółce, mówiąc: Jak
wyniki się pojawią, to możesz mi je sprawdzić. Pamiętam jak kilka dni
później cisnęliśmy się w autobusie miejskim w rumuńskim Cluj-Napoca, było chyba
milion stopni, wokół mnóstwo ludzi, a na plecach piętnaście kilo. Zadzwonił telefon.
Magda? Zdałaś, więc się już nie stresuj,
miłej podróży, uważaj na siebie! W sumie w tym momencie informacja, że
oblałam miałaby dla mnie dokładnie taką samą wartość – uciekłam, uczelnia nie
obchodziła mnie wtedy ani trochę. Byłam w nowych miejscach, poznawałam nowych
ludzi, słyszałam dookoła nowe języki. Odcięłam się od całej reszty.
Przecież decydując się pół roku temu na gap year też
uciekłam. Nie chciałam skończyć zbyt szybko magisterki, bo to by oznaczało skok
w dorosłość (dobra dobra, wiem, że niby tylko w teorii, ale jednak). Czułabym
się zobowiązana do tego, by znaleźć regularną pracę i być poważnym człowiekiem.
Dlatego kupiłam bilet w jedną stronę.
Uciekam w podróż.
W gorsze dni jakoś częściej przeglądam strony tanich przewoźników, studiuję
uważnie kalendarz i układ wszystkich możliwych długich weekendów na pół roku
wprzód. Gdy myślę o dacie zbliżającego się wyjazdu, czuję się jak wtedy, gdy
miałam kilka lat i szóstego grudnia rano znalazłam prezenty obok łóżka. Nie
czuję się jednak przez to odsunięta od rzeczywistości. Uwielbiam ją tak samo
jak podróże – dlaczego ma być inaczej, skoro sama ją sobie wymyślam? Czy
naprawdę to życie od którego się ucieka
ma ograniczać się do schematu praca-rodzina?
Są osoby, którym to wystarcza; które czują się z tym dobrze
i niczego więcej do szczęścia im nie trzeba. Rozumiem to i szanuję; może nawet
troszeczkę podziwiam. Ja mam wciąż niedosyt świata i nie sądzę, by prędko się
to zmieniło.
Chcę zobaczyć wszystkie miejsca, o których z wypiekami na
twarzy czytam w książkach. Nie chcę, by moje życie ograniczało się do tego, co
muszę. I przede wszystkim – nie chcę mieć
od czego uciekać. Dlatego staram się robić wszystko, by to podróże były częścią
mojego życia i tą zwykłą codziennością.
 |
| Adrmore Cliffs |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz