[114] Starość jak początek umierania

Dziś moje 24. urodziny.

A ja znów jestem bezdomna.*

Jeśli ktokolwiek powtarza wam, że z wiekiem człowiek robi się bardziej ogarnięty, nie wierzcie w ani pół słowa!

_________________________________________________________________________________

Zwykle jestem na to zbyt leniwa, ale jak już zdarzy mi się nie być, to lubię od czasu do czasu, z okazji jakiejś... okazji, zrobić sobie podsumowanie życia. To właśnie taki dzień.

Równy rok temu miałam najgorsze urodziny w życiu. Byłam w Irlandii, była paskudna pogoda, w pracy wynikła spora spina, szkoda gadać. Wszystko szło w tamten dzień zupełnie nie tak, jakbym chciała, chociaż zrobiłam sobie też wtedy prezent w postaci super śpiwora z komfortem do -5 stopni, który był przeceniony z 70€ na 40€. To była ta fajna część dnia.

Końcówka zeszłego roku i początek tego (konkretnie do 17 lutego, czyli do dnia, w którym opuściłam wreszcie Irlandię) był w ogóle trochę mdły i pełen nerwów. Poleciałam do Lizbony spotkać się ze znajomymi i po raz kolejny na Islandię, na święta i Sylwestra odwiedzili nas znajomi – tych rzeczy nie żałuję, było super! Jednak odliczałam dni do powrotu do Polski i absolutnie nie mogłam się doczekać.

zorza polarna, Islandia

Półtora miesiąca w kraju to szukanie pracy; gdzieś, bez konkretnego planu. Trafił się Budapeszt, przyjęłam to z pokorą. No i jestem. Rok później, tutaj, na Węgrzech.

Jak to możliwe, że czas ostatni rok tam szybko minął?! Nie umiem tego ogarnąć moim (najwidoczniej zbyt małym) umysłem. Na pierwszy rzut oka powiedziałabym, że niewiele się wydarzyło, ale już na drugi rzut muszę przyznać, że wydarzyło się więcej, niż bym się mogła spodziewać.

Przede wszystkim stałam się bardziej nerwowa.

To akurat wcale nie za dobry znak. Irlandia wyprała mnie z resztek wiary w ludzi i ich uczciwe zamiary; chyba nigdy w życiu nie byłam tak zestresowana i tak mocno i często się nie denerwowałam, jak tam. Fakt faktem, emocjonalnie do wydarzeń podchodzę od zawsze, ale podchodzić nerwowo nauczyłam się dopiero na wyspie. I niestety mi to zostało. Czy to pierwsza oznaka starości?

Po prawie pięciu latach rozplątałam dredy, co było sporym wyzwaniem, ale i wyzwoleniem od ciężaru!

W Polsce nadrobiłam wszystkie rodzinno-przyjacielskie zaległości i... Zaczęło mi się nudzić. Półtora miesiąca w kraju to dłużej, niż początkowo planowałyśmy zostać; pod koniec zaczęło już być trochę – co za zaskoczenie! – nerwowo, ale w końcu trafiła się satysfakcjonująca oferta. Szybka przeprowadzka, ogarnięcie super mieszkania w dobrym miejscu, wszystko zdawało się być w miarę ustabilizowane. Po trzech miesiącach w pierwszym korpo, zupełnie z zaskoczenia wzięło nas inne: dosłownie na przestrzeni trzech dni obie dostałyśmy na LinkedIn ofertę pracy. Całkiem zresztą niegłupią, bo również z językiem polskim, w biurze dwa razy bliżej mieszkania i z o wiele lepszymi zarobkami. Został nam ostatni tydzień okresu próbnego w pierwszej firmie, więc miałyśmy jeszcze szansę zrezygnować z pracy z dnia na dzień, co też zrobiłyśmy. Witaj nowy rozdziale!

W nowej pracy mniej się denerwuję. Poprzednia to było wsparcie dla banku, a jeśli chodzi o problemy z pieniędzmi, ludzie zawsze są bardzo nerwowi, co się bardzo szybko udziela. Teraz jest lepiej; decyzji nie żałuję ani trochę.

panorama Mediolanu

Bardzo się cieszę, że od kiedy tu przyjechałam, praktycznie w każdym miesiącu udało mi się gdzieś pojechać. Zaraz po przeprowadzce do Budapesztu, czyli w połowie kwietnia, odnowiłam swoją kartę Wizz Aira, żeby znów mieć zniżki na loty – to w końcu węgierski przewoźnik, więc lotów stąd jest mnóstwo! Tym sposobem jeszcze w kwietniu wypatrzyłyśmy taniutkie loty weekendowe do Mediolanu na maj. W czerwcu, kombinując trochę bardziej, ale z pozytywnym skutkiem, zrobiłyśmy sobie długi weekend w Lizbonie. W lipcu weekendowa Praga, w sierpniu Polska (ale tylko żeby zdać egzamin, to liczy się chyba przez pół) i weekend objazdówki po Słowenii. We wrześniu nie byłam nigdzie, ale rekompensują to dwa wyjazdy w październiku: na początku tydzień w Polsce, a za tydzień czeka mnie długi weekend w słowackich Tatrach. 

No i wreszcie to, na co czekam w tym roku najbardziej – za mniej niż miesiąc (mniej niż miesiąc!!! A ja wciąż nie ogarnęłam w tym temacie NIC!!! Upsss...) lecę do Gruzji!!! Tej samej Gruzji, którą planuję i o której marzę od lat, ale zawsze wypadało coś innego, czasu było za mało albo bilety były za drogie. Aż w końcu, przeglądając stronę Wizz Aira i szukając po prostu jakiejś fajnej ceny na lot gdzieś, gdzie jeszcze nie byłam, oferta pojawiła się niespodziewanie. Budapeszt-Kutaisi-Budapeszt za, w przeliczeniu, szalone 250 zł w dwie strony. Zbyt długo się nie zastanawiałam. Co prawda to tylko cztery dni, ale liczę, że wypożyczając samochód uda nam się zobaczyć maksymalnie dużo. Taki prezent ode mnie dla mnie w tym roku!

Egzamin zszedł z głowy i zaczęłam znów więcej czytać, z czego się bardzo cieszę.

Dodatkowo niezmiernie mnie raduje, że tegoroczna jesień jest tak piękna, gorąca (nawet nie, że ciepła! Pogoda w Polsce też trafiła mi się piękna, ale to było dwa tygodnie temu – nie wiem jak teraz. W Budapeszcie praktycznie codziennie temperatura z zakresu 22 – 25 stopni) i złota. Jakkolwiek, nie mogę się już też doczekać tej ponurej, zimnej i deszczowej, bo ona jest tak idealnym tłem do zaszycia się w domu z herbatą, kocem i książką, że aż brak mi słów. Od zawsze moja ulubiona pora roku!

Równie niespodziewanie, co większość rzeczy, które się w minionym roku wydarzyły, wzięłam i się zakochałam. Nawet nie wiedziałam, że aż tak bardzo się da! Chyba muszę sobie spisywać wszystkie podróżnicze pomysły, bo powoli nie wyrabiam z tempem, z jakim słowa Ej, chodź, pojedźmy tam wychodzą z ust M.

jezioro Bohinj, Słowenia

* Wracając do tematu bezdomności, bo kilka słów wyjaśnienia się należy. Po tygodniu nieobecności w Budapeszcie, wróciłam z Polski nocnym autobusem. Przed szóstą rano wysiadłam na jednym z dworców z tak gigantycznym plecakiem (pełnym zimowych rzeczy moich i Zuzy), że bez pomocy osoby trzeciej nie byłam w stanie go podnieść i zarzucić na plecy. Był to pamiętny w moim życiorysie poranek, ponieważ, prawdopodobnie pierwszy raz w tym moim dwudziestoczteroletnim życiu, szarpnęłam się na taksówkę. Po dziewięciu godzinach w autobusie, doświadczając przerywanego snu o wątpliwej jakości, wtoczyłam się na pierwsze piętro, rzuciłam rzeczy w kąt i jak stałam, tak wlazłam pod kołdrę i poszłam spać – tylko na trzy godzinki, bo szłam potem do pracy. Obudziłam się rano ze swędzącą ręką i zdziwiłam się, że te głupie muszki, które żarły nas całe lato, nadal gryzą. Wstałam, od niechcenia rzuciłam okiem na ścianę, a tam dorodna, prawie czarna z opicia pluskwa. Poszłam do łazienki – cztery bąble na twarzy, w tym jeden na wardze (!!!). Zrobiło mi się niedobrze i połączyłam fakty: faktycznie, te głupie muszki i komary żarły nas całe lato, ale najwidoczniej świetnie przysłoniły nam obecność niechcianych współlokatorów. Przecież co najmniej od wakacji chodzę wielkimi grupami bąbli na ramionach; nogi mam wiecznie zgryzione, a po wszystkim aż zostają siniaki. Przecież M. tyle razy pytał, czy mam na coś uczulenie, że aż tak puchnę od tych ugryzień, a za każdym razem, gdy został na noc, dziwił się, że komary gryzą go tylko u mnie; u niego w mieszkaniu nigdy. Cholera jasna, mamy inwazję! I to chyba robi się poważnie, skoro nagle pluskwy zaczęły być zauważalne i nie czają się z wychodzeniem.

Tego wieczoru byłam jeszcze dzielna i poszłam spać do własnego łóżka. Jednak gdy rano pierwszą rzeczą, którą zobaczyłam, były dwa paskudne robale na prześcieradle (żywe, jakby ktoś nie lubił niedopowiedzeń), a szyję miałam dwa razy grubszą od ugryzień, pokój zamknęłam i tak sobie stoi do dziś. Od tygodnia w moim pokoju jestem raz dziennie, by wyciągnąć czystą parę gaci z szuflady. Śpię na podłodze w salonie, owinięta szczelnie śpiworem, lub poza domem. W ostatnią sobotę/niedzielę położyłam się po północy, zasnęłam nie wiem kiedy, ale nie za wcześnie, a gdy w niedzielny poranek przyszłam do pracy na 7 rano, po prostu położyłam się na pufie na podłodze i obudziłam się o 11.30. (ewidentne zadatki na pracownika roku; w weekendy większość czasu spędzonego w pracy przesypiam pod biurkiem, świetnie, Magda, to jest właśnie dorosłość i odpowiedzialność!)

Właściciel niemal od razu usłyszał, że się wyprowadzamy. Nowe mieszkanie wstępnie umówione; czekamy na kontrakt i uciekamy stąd.

Bardzo bawi mnie moje życie. Jest tak pełne absurdów, że czasem aż mi słabo. Słabnę tak sobie przez chwilę, a potem przypomina mi się, że to wszystko jest jednak bardziej śmieszne, niż jakiekolwiek inne. I dalej cisnę bekę, bo w sumie co innego mam robić?

Od dłuższego czasu jęczałam, że muszę w końcu kupić sobie podróżną
poduszkę na szyję - wiek zobowiązuje i po każdym locie czy dłuższej
podróży autobusem mój kark był martwy przez kolejne trzy dni.
Dostałam więc wczoraj - bardzo spersonalizowaną!