[18] Starość to nie frajerstwo.

Panuje niepisana moda popełnianie wpisów podsumowujących życie/plany/marzenia/cholera-wie-co-jeszcze w jakimś znaczącym dniu. Jeśli jest to, na przykład, dzień w którym mija rok, odkąd wyruszyłeś w rejs po Atlantyku, powinieneś wypisać 12 rzeczy, które robiłeś po raz pierwszy, opisać 12 zapierających dech w piersiach widoków, podać 12 obrzydliwych rzeczy, które podczas wyprawy jadłeś, a następnie zdradzić 12 planów, które chcesz zrealizować w najbliższym czasie (zamiast liczby 12, która jest odniesieniem do miesięcy (tak jakby ktoś jednak nie załapał) ambitniejsi mogą analogicznie posłużyć się liczbą 365, ale to już robota na kolejny rok). Przecież nie mogę być gorsza.

Niemniej jednak, brak mi pomysłu. Nie mam jeszcze na koncie niczego niesamowitego i rozwalającego na łopatki. Jeżdżę, bo lubię i chcę; dreduję, bo lubię i umiem; piszę tu coś czasem, bo chcę i mogę. Nie przepadam za to za fałszywą skromnością, toteż nie mam najmniejszej ochoty z nieśmiałym uśmiechem mówić „ach, w tym roku zrobiłam tylko kilka tysięcy kilometrów stopem, przecież to nic takiego, każdy tak ma”. Wiem, że wcale nie każdy i jestem bardzo dumna z każdego, najmniejszego nawet, choćby i dwudniowego wypadu. Daleko mi do ludzi, którzy wyjeżdżają na rok czy dwa lata, każdego miesiąca pokonując kilkadziesiąt tysięcy (!) kilometrów, poznając od groma świetnych ludzi, mają przygody, które brzmią, jakby mogły wydarzyć się tylko w filmie. Ale wcale nie jest mi z tego powodu przykro; nie chcę za szybko podbijać świata, bo co zostanie mi na później? Mimo tej brzydkiej dwójki z przodu planuję żyć długo, a na ten moment wystarczającym komplementem jest dla mnie spojrzenie kolejnego poznanego na trasie kierowcy tira, pełne podziwu i respektu, potwierdzone słowami „Wszystko autostopem? O kur…cze. Szanuję takie odważne kobiety, naprawdę, szacun”.

Nadal jednak nie zmienia to faktu, że nie ma w tym wszystkim aż tyle odwagi co u osób podróżujących samotnie. Czasem konfrontuję tę kwestię sama ze sobą i myślę sobie: kurcze, Magda, bo tobie to się czasem wydaje, że niewiadomoco robisz, a to wszystko jest takiej jakości dosyć średniej na jeża. Na szczęście po chwili sprowadzam sama siebie na ziemię i – idąc przykładem Laski z „Chłopaki nie płaczą” – zadaję sobie jedno ważne pytanie. Dlaczego zawsze podróżuję z kimś? Bo LUBIĘ. Bo jestem cholernym ekstrawertykiem i potrzebuję z kimś rozmawiać, śpiewać, śmiać się i mieć towarzystwo. Bo po prostu mam świetnych przyjaciół i uwielbiam spędzać z nimi czas w każdy możliwy sposób. Dlatego właśnie nie mam parcia na udowadnianie ani sobie ani nikomu, że jestem „o taaaaaaka odważna i pojadę sama do Zimbabwe”. Pewnego dnia na pewno dojrzeję do dłuższej, samotnej wyprawy, ale to  jeszcze nie czas. Jeszcze jestem piękna i młoda, nawet mimo tej brzydkiej dwójki z przodu.

W kwestii braku pomysłu do popełnienia egzaltowanego postu nic się nie zmieniło. Nie chce mi się znów wymieniać miejsc, które odwiedzę ani tworzyć „listy dwudziestu niesamowitych rzeczy, które na pewno zobaczę zanim zero za tą brzydką dwójką zamieni się w brzydką jedynkę”. Przecież nawet nie wiem gdzie ostatecznie pojadę w najbliższym czasie (tak, jeszcze wczoraj na facebooku pisałam, że to będzie Ryga, jednak minęło już prawie 36 godzin od tej decyzji, a przecież kobieta zmienną jest), a połowa moich wyjazdów jest uzależniona od tego dokąd akurat będą najtańsze bilety lotnicze lub od godzin rektorskich na uczelni. Poza tym dwadzieścia to już dużo. Gdybym kończyła dopiero 5 lat, to mogłabym przemyśleć stworzenie takiej listy, ale dwadzieścia? Komu to się chce czytać? No i po co, skoro zmieniłaby się później co najmniej tysiąc razy?

Beskid Mały, Chatka pod Potrójną.
Jedno z najmilszych i najbardziej
klimatycznych miejsc na Ziemi.
(a przynajmniej w Polsce)

(Tutaj, czytelniku, wpisz sobie jakieś pełne patosu zdanie, które dobrze podsumowałoby powyższą paplaninę. Ja nie mam na nie pomysłu, a poza tym trochę zgłodniałam przez to bycie dwudziestolatką.)