[42] Co można odkryć w Kopenhadze? Majowy zryw duński.

Sobota. Na szczęście tym razem nie musimy się specjalnie spieszyć – samolot dopiero o 22.35, a do Warszawy 300 km. Wychodzimy z Magdą powolnym krokiem z domu. Na wylotówce spotykamy konkurencję w postaci dwóch dziewczyn, chyba również chcą się dostać do stolicy. Zostawiamy im przystanek i wracamy do zatoczki paręnaście metrów wcześniej.

Droga mija szybko – ledwie 4 godziny drogi w naprawdę miłym towarzystwie. Na miejscu spotykamy się z kolegą i zgodnie stwierdzamy, że należy nam się porządny i wielki obiad. Nie wiadomo kiedy następnym razem zjemy coś konkretnego.

Czas mija błyskawicznie i niedługo później stoimy już w kolejce do kontroli bezpieczeństwa w Modlinie. Jest gorąco, tłoczno i kompletnie bez organizacji. Ochroniarze co chwilę krzyczą, ludzie się przepychają, a my naiwnie szukamy sklepu, w którym mogłybyśmy dostać kamizelkę odblaskową; oczywiście bez skutku. W końcu lituje się jakiś pan stojący w kolejce i oddaje nam swoje własne odblaski. Pierwszy przejaw ludzkiej życzliwości tego dnia.

W samolocie spotykamy nikogo innego jak naszą krakowską autostopową konkurencję. Jedź na koniec świata, a na pewno spotkasz tam kogoś znajomego.

Lądujemy na lotnisku Copenhagen CPH i tam też spędzamy pierwszą noc. W rankingu na najwygodniejsze lotnisko na jakim do tej pory spałam bezkonkurencyjnie zajmuje 3 pierwsze miejsca.

Korzystając z rady naszego hosta wsiadamy do metra bez biletów i wpadamy wprost na kontrolera, w związku z czym wysiadamy na następnym przystanku. Na nim mamy już trochę więcej szczęścia i docieramy do centrum Kopenhagi bez większego problemu.

Kopenhaga: Amsterdam i Oslo w jednym

(Uwaga: po Kopenhadze swobodnie da się poruszać metrem na gapę. Oczywiście nie polecam tego nikomu, bo nie jest to ani trochę przykładne ani dobre, ale… no da się. Kontrolerów bardzo łatwo poznać po charakterystycznym ubraniu i wystarczy po prostu wysiąść na następnym przystanku. Autobusów w ten sposób nie testowałam.)

Nie jesteśmy tego dnia pierwszej świeżości; mimo wszelkich wygód na lotnisku daje nam się we znaki niedospanie, niedojedzenie i ogólne wygniecenie. Jednak z hostem mamy spotkać się dopiero po południu, więc nie chcemy tracić czasu na siedzenie w miejscu.

- Dlaczego jest tak pusto? Czy w tym mieście w ogóle nie ma mieszkańców?

- Też się zastanawiam. Sobota, 10 rano, a na ulicy żywego ducha!

Orientujemy się, że jest niedziela dopiero po 15 minutach.

Niebo zaczyna nieprzyjemnie płakać, a nasza rewelacyjna lotniskowa mapa roztapia się w rękach. Postanawiamy wejść do pierwszej lepszej kawiarni i dokładnie ją (mapę) przejrzeć. Kilka metrów dalej barman rozstawia krzesła w ogródku. Zagadujemy, jest otwarte, możemy wejść. Pyta skąd jesteśmy, mówimy, że z Polski. Na jego twarzy pojawia się wielki uśmiech i odpowiada nam już w rodzimym języku. Tak właśnie poznajemy Krzyśka i tracimy szansę na zapłacenie tego dnia za kawę, bo „dziewczyny, szefa i tak nie ma, ja stawiam, na nasz koszt”. Przy okazji podpowiada nam co w okolicy warto zobaczyć.

Naszym pierwszym celem jest wieża. Nie pamiętam jaka dokładnie, bo koniec końców w ogóle do niej nie docieramy. Zatrzymujemy się na ulicy żeby zerknąć na mapę, kiedy podchodzi do nas jakiś człowiek.

- Cześć dziewczyny, potrzebujecie pomocy?

- Cześć. Skoro już pytasz, szukamy tego miejsca, wiesz którędy trzeba iść?

- Jasne, chodźcie, zaprowadzę was.

Tym sposobem docieramy do osławionej Christiani.

Znajdujemy stolik w miarę ustronnym miejscu i we trójkę siadamy. Nasz nowy kolega – Litwin – bez słowa podaje nam jointa. Głupio odmówić. Po paru minutach dosiada się czwórka gości – Duńczyk, Hiszpan, Amerykanin i Libańczyk. Mimo że wszyscy świetnie znają duński, w naszym towarzystwie kulturalnie rozmawiają tylko po angielsku.

Choć bardzo miło spędza nam się czas z nowymi znajomymi, decydujemy, że dobrze byłoby zobaczyć jeszcze kawałek miasta przed spotkaniem z hostami. Mamy szczere chęci by kontynuować spacer, jednak pogoda psuje się na dobre.

 Christiania

 Dach biblioteki narodowej

Park rozrywki Tivoli

Docieramy metrem do dzielnicy, w której mieszka nasz host i ruszamy spacerem do jego mieszkania. Tam poznajemy współlokatorów Krynia i szybko decydujemy, że wiśniówka, którą przywiozłyśmy z Polski nie może już dłużej czekać. Po przysłowiowym bruderszafcie ruszamy wszyscy wspólnie z powrotem do Christiani na koncert w jazz barze.

Wyobraźcie sobie bar. Ciasny, bez okien, cały w drewnie i cegle, z podłogą, która ostatni raz doświadczyła bliskiego spotkania z miotłą jakieś 20 lat temu. Typowa mordownia, przesiąknięta zapachem wilgotnego parkietu i parującego alkoholu, z białym, słodkim i duszącym dymem unoszącym się nad poobdzieranymi stolikami. W środku pełniutko, ledwie się mieścimy. Każdy uśmiecha się do nas, zaprasza do swojego stolika, częstuje wszystkim co ma. Na scenie kilku gości z instrumentami, tworzących niesamowitą improwizację przechodzącą płynnie z jazzu przez reggae, funk i bluesowe standardy. Jeśli ktoś z widzów ma akurat dobre flow, po prostu wchodzi na scenę i śpiewa, tańczy, gra razem z muzykami.

„Trafiłam do raju”, myślę.

Wracamy do mieszkania późno, ale w najlepszych humorach świata.

Nazajutrz budzi nas słońce zaglądające do okna. Wstajemy szybko i pewnie – mamy dużo planów i sporo miejsc do zobaczenia. Pierwszym punktem jest wieża astronomiczna, z której snuje się ładna panorama na całe miasto. Następnie Nyhavn – ulica ciągnąca się nad kanałem i pełna kolorowych domków; widnieje na każdej pocztówce z Kopenhagi i do złudzenia przypomina bergeńskie Bryggen. Trafiamy na przemarsz gwardii królewskiej i idziemy szukać osławionej kopenhaskiej syrenki.

Panorama miasta z wieży astronomicznej

 Nyhavn

Szukać to jak najbardziej adekwatne słowo. Syrenka jest mała i właściwie zauważalna głównie dzięki tłumowi kotłującemu się tuż przy niej. A do tego wszystkiego ma nogi.

(oszukana) Syrenka

Po odhaczeniu tego punktu z listy znajdujemy jeszcze piękną fontannę Gefion (niestety tym razem bez wody) i spacerujemy po ogrodach królewskich. 

 Fontanna Gefion
(tym razem bez wody)

 Ogrody królewskie

Na sam koniec zostawiamy sobie najmilszy punkt programu – kopenhaską plażę. Można dojechać do niej metrem, znajduje się ledwie kilka stacji od centrum i jest naprawdę przepiękna. Wydmy, mnóstwo ścieżek rowerowych, mostków i mosteczków, czysta i błękitna woda, a na horyzoncie zarys wiatraków. Do tego (przynajmniej jak na tę porę roku) jest w miarę pusta i spokojna.

Jeśli kiedykolwiek ktokolwiek powiedziałby mi, że w jakimś północnym kraju w ciągu pół dnia słońce pokoloruje mi twarz na czerwono, nie uwierzyłabym.

Pozostaje nam ostatni wieczór w Kopenhadze. Z tej okazji uznajemy, że koniecznie musimy zrobić pyszną kolację, idealną pod równie pyszne wino (warto wspomnieć: wina w Danii są tanie! Bynajmniej nie oznacza to, że mają posmak siarki :) Za butelkę trunku kosztującego w Polsce około 40 zł w Danii zapłacimy w przeliczeniu około 15 zł). Spędzamy przemiły wieczór z Kryniem, Rafałem i Patrycją, którzy goszczą nas jak królowe. Tak naprawdę trochę chce mi się płakać, że następnego dnia wyjeżdżamy – od pierwszej minuty czuję się w ich mieszkaniu jak u siebie, wszyscy są serdeczni i próbują uchylić nam nieba. Wtedy jeszcze nie wiem, że najcięższa, a zarazem najpiękniejsza (no, może po prostu równie piękna) część podróży dopiero się zaczyna, a dobrych ludzi na swojej drodze spotkam w następnych dniach jeszcze baaaaaardzo wielu...

Ciąg dalszy nastąpi.